Czy te płatki kwiatów wyglądają jak krople krwi? A może jest na odwrót i to krew roztacza woń kwiatów? To, co wątłe, piękne i delikatne wydaje się być krwisto-mięsiste. To, co życiodajne i utylitarne staje się kobiece i marzycielskie. I już nie wiadomo, co wypływa z rany na kobiecym ciele. Najnowsza seria malarska Klaudii Dziurawiec, wzbogacona o elementy rzeźbiarskie powstałe przy użyciu szpachli, oscyluje wokół relacji ciała, zakochanej głowy i botaniki. To ontologiczne zagadki zaprzeczające prawom biologii podszyte echem poezji Bolesława Leśmiana. Kumulacja energii, która kończy się samozapłonem albo rzezią rabatki. Kobiecy harmoniczny ogród, w którym pojawił się ktoś, kto w miły sposób zaburzył jego homeostazę.

Czy te płatki kwiatów wyglądają jak krople krwi? A może jest na odwrót i to krew roztacza woń kwiatów? To, co wątłe, piękne i delikatne wydaje się być krwisto-mięsiste. To, co życiodajne i utylitarne staje się kobiece i marzycielskie. I już nie wiadomo, co wypływa z rany na kobiecym ciele. Najnowsza seria malarska Klaudii Dziurawiec, wzbogacona o elementy rzeźbiarskie powstałe przy użyciu szpachli, oscyluje wokół relacji ciała, zakochanej głowy i botaniki. To ontologiczne zagadki zaprzeczające prawom biologii podszyte echem poezji Bolesława Leśmiana. Kumulacja energii, która kończy się samozapłonem albo rzezią rabatki. Kobiecy harmoniczny ogród, w którym pojawił się ktoś, kto w miły sposób zaburzył jego homeostazę.